Favorite Worst Nightmare: October 2011

Παρασκευή βράδυ και αφού προηγήθηκαν τα μεθύσια της Πέμπτης, αποφάσισα ότι θα έμενα σπίτι. Θα έβλεπα μια ταινία και μετά θα πήγαινα για ύπνο. Ήσυχα πράγματα.

Απ'τις 5 το απόγευμα άκουγα στο πικάπ Dum Dum Girls, τραγουδώντας και χορεύοντας κατα διαστήματα. Κατά τις 7 κτύπησε το κουδούνι ο Γάλλος απ'το διπλανό διαμέρισμα. Ξεπρόβαλε μπροστά μου ατημέλητος, ψηλός και άχαρος σαν τον Ιαν Κέρτις, να μου πει να χαμηλώσω τη μουσική. Ο ίδιος ήξερε ότι ήταν υπερβολικός, επομένως προσπάθησε να δικαιολογήσει κάπως καλύτερα την παρουσία του. χμμμ. Απολογήθηκα αν και δεν έπρεπε, αλλά δεν έμεινα από κάτω. Φεύγοντας του φώναξα στο διάδρομο ότι όταν αυτός ακούει στην διαπασών τον Σερζ Γκενσμπούργκ του (εννοώντας όλα τα γαλλικά ασμάτια που ακούει καθημερινώς), εγώ δεν διαμαρτυρήθηκα ποτέ. Χαμογέλασε (το χαμόγελο της ήττας), χαμογέλασα (το χαμόγελο της νίκης) και μπήκαμε στα σπίτια μας.

Στίς 9 με πήρε ο Χοσάμ '' Σε 15 στο γνωστο μέρος, μην αργήσεις'' μου είπε. Έφτασα εκεί μετα από μισή ώρα. Εξιστορούσαμε στα καινούρια άτομα της παρέας τις περιπέτειες της Πέμπτης. Η Γιάρα η ζώγράφος μας μίλησε για τη μέθοδο που ακολουθεί στα έργα της που αντί για μελάνι, χρησιμοποιεί μυρμήγκια. Η Κλάρα που σπουδάζει fashion designer δεν σταμάτησε λεπτό να μιλά για τη δουλειά της και ο Γιαούπ που σπουδάζει φωτογραφία μίλησε λιγότερο απ'όλους. Του έκανα 2-3 ερωτησούλες επί του θέματος και μετά μου είπε να αλλάξουμε κουβέντα. Δεν κατάλαβα γιατί, ούτε ρώτησα τον λόγο. Επέμενε να μου μιλά στα αραβικά αν και μιλά πολύ καλά αγγλικά. Υπό κανονικές συνθήκες έπρεπε να τον μισήσω πάραυτα, αλλά δεν το έκανα. Ήταν ο ευατός του: σκοτεινός και λιγάκι μισογύνης. Ίσως και όχι.

Μετά από δυο ποτηράκια κόκκινο κρασί, καληνύχτισα τα παιδιά. Εκείνοι κλασσικά να διαμαρτύρονται γιατί πάντα τόσο νωρίς, μα εγώ είχα άλλα σχέδια. Ι still wanted to watched that movie. Ο Ναζίμπ με συνόδευσε μέχρι το σπίτι, που είναι μόλις 3 λεπτά απ'το la vie.

Στην ρεσεψιόν της πολυκατοικίας καθόταν ο συμπαθητικός ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας όπου κλασσικά κοιτούσε το στήθος μου. Ξεκινήσαμε την κουβέντα για τα πολιτικά. Έπειτα ο mr.George μου μίλησε για τις περιπέτειες του στην Αγγλία και εκεί που ένιωθα ικανοποίηση ότι ακόμη ένα βράδυ τελειώνει επικοιδομητικά με μένα εισβολέα στη ζωή αυτών των ανθρώπων να κερδίζω εμπειρίες, βρέθηκα στο πάτωμα με τη μούρη γεμάτη σπίρτο και τον κύριο George να με χαστουκίζει. Δεν το εχώ δει ποτέ μέχρι τώρα τόσο αγχωμένο. Καλέ ήταν έτοιμος να κλάψει. Ούτε κόρη του να ήμουν. Με το που συνήλθα ,το σοκ μου ήταν μεγάλο. Δεν κατάλαβα πως έγινε. Πρώτη φορά λιποθυμούσα στη ζωή μου. Δεν ήταν το κρασί. Μπορώ να τελειώσω το μπουκάλι and still be sober. Ο μιστερ Τζιώργ επέμενε να πάω στο νοσοκομείο αλλά ένιωθα ήδη καλά. Με συνοδευσε στο διαμέρισμα. Απ'το λάπτοπ μου ακουγόταν μουσική. ''Πάντα αφήνω κάτι αναμμένο για τους κλέφτες'' είπα στον Ζιώργ.

Έβγαλα τα ρούχα και έπεσα ξερή στο κρεβάτι, κοιμήθηκα σαν βόδι πριν καν τελειώσει το 'Just A Creep'. Ευτυχώς σήμερα είναι μέρα που μαζεύουν τις ελιές στην Παλαιστίνη και δεν έχουμε σχολείο.